با توجه به تعاریف و تقسیم بندی‌های ذکر شده پزشکان دارای هر 4 نوع مسئولیت‌ می‌باشند زیرا ایشان به عنوان فردی از افراد جامعه دارای وظیفه و مسئولیت سنگین اجتماعی است و نمی‌تواند مثل یک فرد عادی عمل کند در جائی که جامعه یک فرد عادی را در مواقعی مورد سرزنش قرار می‌دهد و او را در مقابل خود یا خدا و جامعه، مسئول می‌داند؛ پزشک نمی‌تواند بیماری را که در حال مرگ است و یا صدمه دیده به حال خود رها کند علاوه بر آن عده زیادی معتقدند مسئولیت رنگ اخلاقی دارد[13] در ثانی همه مسئولیت‌های مدنی و قواعد راجع به آن بر مبنای قواعد اخلاقی و مذهبی پایه‌گذاری شده است. از طرفی دیگر ایراد جرح یا هر قصد و انگیزه‌ای و یا سوء رفتار حرفه‌ای و تخلف انتظامی یک پزشک، و یا قصد او، و کوتاهی در انجام وظیفه و عمل و یا ترک معالجه و درمان، تخلف از اذن بیمار، فریب کاری، سوء استفاده نامشروع از حرفه پزشکی، ارتباط غیر متعارف، و ناپسند با بیمار، و سوء استفاده از تخصص حرفه‌ای علاوه بر وجود آوردن مسولیت اخلاقی، مسئولیت مدنی و کیفری را هم به همراه دارد که در هر کدام بنا بر مورد خویش طبق ضوابط قانونی و حرفه‌ای و صنفی قابل تعقیب است زیرا براساس شرع و قانون هیچ کس را نمی‌شود به خاطر شغل و حرفه‌اش مصون از تعقیب دانست و نمی‌شود مثلاً براساس قاعده احسان که کار پزشک را از روی احسان شمرده و مصون از مسئولیت دانست. زیرا بر اساس ماده 1 قانون مسئولیت مدنی[14] و مواد قانونی دیگر و قاعده لاضرر باید کلیه خسارت‌های وارده جبران شود.

در خصوص مسئولیت کیفری هم هر گاه تخلف از قانون و یا ضعف و یا تشکیلات پزشکی صورت گیرد (موارد را قانون تشکیلات پزشکی احصاء کرده) مسئولیت کیفری بوجود می‌آید براساس قوانین جزائی هیچ عملی را نمی‌شود جرم شمرد مگر در قانون آن عمل جرم شمرده شده باشد.

در بحث مسولیت کیفری مجرم علاوه بر تحمل مجازات قانونی باید درصدد جبران خسارت وارده هم باشد. با توجه به این که اخذ برائت مورد توجه قانونگذار بوده و نظر مشهور فقها هم بر آن استوار است اما به طور مطلق رافع مسئولیت کیفری و مدنی نیست زیرا باید ضوابط و مقررات قانونی و صنفی و حرفه‌ای هم مراعات شود و احتیاط لازم صورت گیرد پس با این وصف اذن بیمار و تحصیل برائت مشروط بر عدم تقصیر پزشک و اعمال تمامی مقررات و دانشهای پزشکی است والا مسئول می‌باشد.