از مطالعه مجموع مواد مربوط به سرقت به این نتیجه میرسیم كه صیانت اموال در قانون حمورابی از اهمیت خاصی برخوردار بوده و سارق نه تنها در دو مورد فوق الذكر بلكه در موارد دیگری از قبیل سرقت در منزلی كه در آن حریق رخ داده ( ماده 25 ), سرقت از منطل شاه یا معبد و یا اقدام به راه زنی مستوجب مجازات اعدام بوده است.
تشریع قطع ید سارق: از بررسی مواد موجود قانون حمورابی مشاهده میگردد كه مجازات قطع ید در بیش از دو مورد قوانین حورابی پیش بینی نشده است. مورد اول كه ارتباطی به بحث ماندارد ناظر به قطع انگشتان خالكوبی است كه بدون اجازه مالك خال یا علامتی را بریدن برده ای بنحوی كه مانع از فروش او شود خالكوبی نماید ( ماده 222). مورد دوم, سرقت بذر یا محصول از طرف عامل در عقد مزارعه میباشد. ماده 253 مقرر میدارد: اگر كسی ملك مزروعی خود را با قرارداد به دیگری داده و بذر گاو و هم به زارع بدهد و او از بذر یا محصول بدست آمده بدزدد و مال مسروقه هم از ید او گرفته شود آنان (قضات) انگشتان دست او را میبرند. بطوریكه ملاحظه میگردد علاوه بر سایر ظرایط باید مال مسروقه از ید زراع گرفته شود و بعبارت دیگر ماده مذكور ناظر به جرم سرقت مشهود است. لازم بیادآوری است كه سرقت وسائل كشاورزی در غیر از صورت فوق كه در حقیقت باید آنرا از مصادیق خیانت در امانت و نه سرقت دانست, مجازات كمتری داشته و سبب پرداخت دیه و نه قطع ید میگردد. از آنجمله می توان بماده 260 اشاره نمود كه به موجب آن اگر شخصی وسائل آبیاری یا گاو اهنی را بدزدد باید سه (شاكل ) نقره ب صاحب آن بدهد.