یکی از جرایمی که در شریعت مقدس اسلام مورد عنایت و توجه شارع بوده، بغی و یا جرم سیاسی است، هرچند بعضی چنین می‌اندیشند که در شریعت اسلام جرم سیاسی مطرح نشده است و شاید علت آن این باشد که در نظام مقدس جمهوری اسلامی ذکری از قوانین مربوط به جرم سیاسی بطور مستقل و جدای از قوانین حدود و قصاص و دیات به میان نیامده است بنابراین عده‌ای تصور می‌کنند که اسلام توجهی به جرم سیاسی نداشته است و متاسفانه براثر همین اندیشه نادرست بسیاری از حقوقدانان اگر بخواهند درباره جرم سیاسی اظهار نظر کنند فوراً به سراغ نوشته و کتاب‌های حقوقدانان غربی می‌روند و نظریات خود را براساس اندیشه‌های آنان ابراز می‌دارند و این نظرات هر چند یک سلسله نظرات حقوقی هستند و ارزش حقوقی حتی از نظر اسلام هم دارند و باید از آنها هم استفاده کرده و به مقتضای آیه شریفه (الذین یستمعون القول فیتبعون احسنه) نظریات صحیح آنها را پذیرفت اما نباید چنین فکر کرد که اسلام جرم سیاسی را مطرح نکرده است. جرم سیاسی در متون اسلامی تحت عنوان کلمه بغی مطرح شده است و منشاء انتخاب این کلمه آیه شریفه: (و ان طائفتان من المومنین اقتتلوا فاصلحوا بینهما فان بغت اخدیهما علی الاخری فقاتلواللحی تبغی حتی تفیئ الی امراالله فان فائت فاصلحوا بینهما بالعدل و اقسطوا آن الله یحب المقسطین ) (سوره حجرات ۹) است. و در این آیه چنانکه ملاحظه می‌شود کلمه بغت و تفیئ ذکر شده است و اختصاص باقتتال و نبرد و جنگ دارد اما از آنجایی که جنگ یکی از جرائم سیاسی است می‌توان دانست که مراد از بغی در این آیه جرم سیاسی ا ست. و در روایات وارده در کتاب‌های روایی شیعه و اهل سنت نیز کلمه بغی در معنای جرم سیاسی، بکار رفته است: در وسائل الشیعه، کافی، من لایحضره الفقیه، و غیره ابواب متعدد، درباره بغات مطرح شده است که در تمامی آنها از کلمه بغی همین معنی قصد شده است. فقهاء عامه نیز در روایات و کلمات خود از کلمه بغی جرم سیاسی را قصد کرده‌اند احمد بن حجر عسقلائی در کتاب خود به نام بلوغ المرام من ادله الاحکام صفحه ۲۲۱ حدیثی از پیامبر(ص) نقل می‌کند که راوی آن ام‌سلمه است و آن حدیث این است که: ام سلمه می‌گوید پیامبر(ص) درباره عمار یا سر فرمود: (تقتل عماراً الفئه الباغیه) یعنی عمار را فئه یاغیه به قتل می‌رسانند سپس می‌گوید این روایت را مسلم روایت کرده است. فقهاء عامه وحقوقدانان اخیر آنان نیز بغی را جرم سیاسی دانسته‌اند.