در علم اصول اصل معمولا″ در چهار معنا به کار رفته است :

 از جمله قاعده ٫ دلیل ٫ ظاهر ٫ استصحاب ٫

قاعده: مانند اینکه گفته شود اصل در اشیاء پا ک بودن است (قاعده طهارت)

دلیل: مانند اینکه گفته شود اصل در عقود لزوم است( افوابالعقود)

ظاهر : مانند اینکه گفته بشود اصل در استعمال حقیقت است ،یعنی ظاهر  حال گوینده اینست که معنای حقیقی لفظ را اراده کرده است.

استصحاب: مانند اینکه در موردی که شک در انتقال مالی از یکی به دیگری پیدا شود گفته می شود اصل عدم انتقال مال است.

اما به طور کلی از نظر اصولی اصل چیزی است که بدون ملاحضه کشف از واقع و صرفا″ برای تعیین تکلیف در مواقع شک و تردید حجت شناخته باشد اعم از اینکه مثبت حکم باشد یا موضوع. مثلاًهر گاه درتحریم عملی تردید کنیم مثل اینکه ندانیم سیگار کشیدن حلال است یا حرام، با کمک اصل برائت به عنوان یکی از اصول عملیه حلیت آن را ثابت می کنیم . (12)