آبرو، شرف، حیثیت، شرافت، عرض، ناموس و واژگانی از این دست، ماحصل ریشه های سنت فکری جامعه بشری است که به زعم خود، ریشه در اندیشه اخلاقی او دارد. زیرا بشر، به تعبیر ارسطو، موجودی اخلاقی است و اخلاق در بطن و متن بافت فرهنگی اش ریشه دارد. بدین سان، حفظ آبرو، شرافت مندی، ناموس پاسداری، از جمله ارزش های بنیادین انسانی است که هر جامعه ای بر آن صحه می گذارد و هر اندیشمندی فیلسوف و حقوق دان و جامعه شناس و مردم شناس و از این قبیل بر آن مهر تایید می زند. به واقع، نه تنها «اراده عمومی» یا «خرد عمومی» بر آن نظر دارد بلکه «خرد جمعی» که محصول اندیشه خواص یک جامعه و جوامع بشری بوده نیز بر چیرگی حضور دائم آن در ذهن خود معترف است. با این همه، در عصر پیشرفت کنترل ناپذیر دانش بشری و روزافزونی طلیعه های نوین فکری در خاطر انسانی، باز انسان آن زمان که به ارزش ها و هنجارهای اخلاقی می رسد، با احتیاط وارد عمل می شود و به سختی درصدد ایجاد تغییرات و تحولات در آن برمی آید. به این معنی، به رغم تحولات سریع فکری در عرصه دانش انسانی، ارزش ها و هنجارهای اخلاقی از این شتاب، فراوان عقب بوده و هیچ گاه سرعت تحویل و تحول خود را با این پیشرفت ها سازگار نمی سازند. علت این امر، ریشه داشتن ارزش ها و هنجارهای اخلاقی نظیر حفظ آبرو و شرف در بطن و متن فکر بشر و جامعه بشری است که هیچ انعطاف نمی پذیرد و به حقیقت نیاز به بازنگری از سوی بشر دارد.