راستی، اگر به دخترکی نونهال تجاوز شود و مجالی به او دهیم که به والدین یا نزدیکان خود بگوید و شخص متجاوز تحت تعقیب قرار گیرد و کیفر شود، چه اتفاق می افتد؟ آبروها ریخته می شود یا طرح همین دعوا خود به معنای آبروداری خانواده قربانی است؟ آیا خانواده و والدینی که به بهانه آبروداری، لب به سخن نمی آورند، باورمندی به آبرو و شرف دارند؟ آیا از سکوت آنان، آبروداری درک می شود یا بی اعتنایی به آبرو؟ آنان که آبرو را بهانه می کنند و بر آن باور دارند هیچ لب به سکوت نمی نهند و خاموش نمی مانند، بلکه یا به قانون پناه آورده و دست به دامان دادگستری عمومی می شوند یا خود راساً دست به کار شده و دادگستری خصوصی را به منصه ظهور می رسانند. پس، آنان که سکوت می کنند، در کدامیک از این دو دسته جای می گیرند؟!

جامعه ایرانی که در زمره جوامع در حال گذار به سوی توسعه است، رنگ و لعاب اندیشه های سنتی غالب بر فرهنگش دوچندان است و در این میان، تلاشی مضاعف می طلبد که این طرح نو را در اندازد و فرش قرمز آبروداری عملی را زیر پای شهروندانش بگستراند.