این دغدغه چندان دامن گستر بوده که بعضا والدین مجالی برای شنیدن حرف ها و خوسته های روانی فرزندان ندارند و اینجاست که کودک و نونهال و نوجوان خود را «تنها» می بیند. یعنی در حین در کنار خود داشتن فیزیکی والدین، «تنها»ست و به لاک خویش فرو می رود. تنهایی همانا و پیامدهای منفی آن همانا! طبع بشر به گونه ای است که چون دری را بر خود بسته می بیند بی تلاش نمی نشیند و بزودی زود جایگزینی برای خود می یابد. این جایگزین، رنگ ها ی مختلف و بوهای متفاوتی دارد و هم می تواند جلوه مثبت و هم منفی داشته باشد. دختری که از سوی شخص مورد اعتماد والدین به دام تجاوز جنسی او گرفتار می شود، چون والدین را با خود همراه نمی بیند، چون گوشی شنوا برای شنیدن این «درد» جان سوز نمی شناسد، به ناچار در مسیر تنهایی خویش به پیش می رود و آرام آرام این «درد» بسان «عقده» و گره ای روانی در جان و روح او جا خوش کرده و هر روز که به پیش می رود، جان گرفته و پر رنگ و پرنگ تر می شود، تا جایی که با کوچکترین واقعه ای که تداعی گر این «درد» باشد، «این «عقده» به ناگاه از اندرون «ناخودآگاه» او برمی خیزد و واقعه ای چنان تلخ می آفریند که رهاورد آن، نمونه ای از آن در فیلم «هیس» به شکل قصاص نمودار گردید. باری، با نیم نگاهی به دسته بندی ساختاری شخصیت فرویدی، این واقعه در قسمت ناهشیار و در لایه «ناخوادآگاه» دختر قربانی تجاوز جای گرفته و هر آن، تداعی  واقعه تجاوز و اتفاق های پیرامونی اش، این حادثه تلخ را به سطح هشیار می رساند و در صورت واکنش قربانی درمانده به صورت فعل، بعضاً شاهد پدیده ای به نام «جنایت» خواهیم بود. هر آنچه روی داده حکایت از «وضعیت های پیش جنایی» (pre-criminal situations) دارد که سرانجام با واکنشی از ناحیه قربانی تجاوز به شکل تصویر کشیده شده در «هیس»، «فرایند گذار از اندیشه به فعل مجرمانه» (acting out) کامل می شود و ما شاهد یک «جرم» خواهیم بود. جرمی که وفق حقوق جنایی مستوجب کیفر است و هیچ رهگذری برای فرار از آن ندارد.

جرم شناسی، یعنی علم علت شناسی وقوع جرم، در این وضعیت می تواند تحت وجود شرایطی به کمک این «مجرم امروزی» و «قربانی دیروزی» بیاید و با تشخیص میزان اثرگذاری جرایمی که در گذشته بر جسم و روان وی وارد شده، در شناسایی مسئولیت جنایی او یا عدم آن به یاری این دختر درمانده و نیز حقوق جنایی بیاید. باید بدانیم که  حقوق جنایی بسان عکاسی است خشک مزاج که صرفاً از رویدادها عکس می گیرد و با روحیه ای بدون انعطاف این وقایع را تحلیل و سنجش نموده و سرانجام مبادرت به تصمیم گیری نهایی می کند در حالی که جرم شناسی بسان فیلمبرداری است که با آرامش خاطر و نرم خویی، از پیش و پس رویداد اتفاقی فیلم گرفته و با مداقع تام و تمام در این فیلم سرانجام با رویکردی منعطف اقدام به تصمیم گیری می کند. اما با این همه، جرایم ارتکابی دختری که قربانی تجاوزهای دوران کودکی به جسم و روان وی شده می تواند از رهگذر جرم شناسی به رهایی او بیانجامد؟!

اگر از رهگذری مانند جنون به منزله ابزاری دفاعی برای چنین مجرمِ از پیش قربانی نتوان بهره گرفت و مدعی شد که مرتکب، شخصی عاقل و بالغ بوده که جسم و روان وی مورد تهاجم وحشیانه قرار گرفته است، می تواند در نظر حقوق جنایی خشک مزاج و نامنعطف تاثیر گذارد و به داد او برسد؟! پاسخ منفی است و باید در این وضعیت نگاهی واقع بینانه تری داشته باشیم. راستی، اگر مقوله «شفاف سازی اجتماعی» را  در مسائل جنسی نیز وارد کرده و بر مسائل جنسی و ناموسی نیز باز کنیم چه اتفاقی می افتد؟! آیا از این رهگذر نمی توان از ادامه و استمرار بی رویه جنایت های خاموشی نظیر تجاوزهای جنسی به دختران نونهال و نوجوان جلوگیری کرد؟!