. ایراد شکلی: اولاً عنوان باب هفتم جرم محاربه و افساد فی الارض است و قانونگذار قاعدتاً باید به بیان وضعیت جرم سرقت مسلحانه بپردازد، نه آن که مجرم را توصیف کند؛ ثانیاً سارق مسلح و قطاع الطریق دو نفر و دو مجرم هستند و لازم بود فعل جمع در مورد آن دو به کار می‏رفت؛ ثالثاً سلب امنیت مردم و جاده چیزی جز ایجاد رعب و وحشت نیست.

2. مرتکب جرم: در پاسخ به این سؤال که مرتکب جرم چه کسی است، باید دو فرض را از هم تفکیک کرد. اگر مفهوم عام سرقت مسلحانه و سارق مسلح مورد نظر باشد که قهراً با تعزیرات هم تطبیق کند، در این صورت هر کس اعم از زن و مرد، مسلمان و کافر، ایرانی و خارجی می‏تواند مرتکب این جرم شود.

3. عمل فیزیکی: عمل فیزیکی مرتکب شامل فعل مادی مثبت (توسل به اسلحه و بر هم زدن امنیت) می‏شود. ترک فعل در این جرم نقشی ندارد.

4. موضوع جرم: موضوع جرم عبارت از امنیت مردم و جاده‏ها و آسایش عمومی است، نه نفس مال، خلاف سرقت‏های دیگر.

5. سرقت مسلحانه و راهزنی مشتمل بر دو نتیجه هستند: اولاً و بالذات بردن مال مردم به‏وسیله اسلحه و راهزنی است و این در مبحث تعزیرات مطرح خواهد شد؛ ثانیاً و بالعرض که چه بسا سارق مسلح و قطاع الطریق آن را قصد نکرده باشند، اما طبع عمل به گونه‏ای است که غالباً به چنان نتیجه‏ای خواهد رسید، عبارت است از سلب امنیت؛ بنابراین تا سلب امنیت حاصل نشود، سرقت مسلحانه معنون به عنوان محاربه نخواهد شد.

6. آیا جرم مورد بحث از جرایم ساده است یا مرکب؟ سرقت مسلحانه و راهزنی از جرایم مرکب هستند، زیرا شخص با توسّل به اسلحه امنیت را برهم می‏زند.

7. طرف جرم: طرف جرم شخص خاص نیست، بلکه مردم هستند که قاعدتاً به بیش از یک نفر اطلاق می‏شود.

8. نقش وسیله در تحقق جرم: محاربه و سرقت مسلحانه و راهزنی از جمله جرم‏هایی هستند که وسیله در تحقق ماهیت آنها نقش دارد؛ از این رو اگر شخصی با اسلحه امنیت مردم را برهم بزند، محارب خواهد بود، اما اگر با جنگ روانی و تبلیغات باشد، محارب نمی‏باشد. افزودن قید " بر هم زدن امنیت به وسیله اسلحه " در سرقت مسلحانه و راهزنی ضرورتی نداشت و مناسب بود عبارت به این صورت تنظیم می‏شد: سرقت مسلحانه و راهزنی هرگاه موجب سلب امنیت مردم و جاده‏ها گردند، محاربه محسوب می‏شوند.

9. منظور از اسلحه چیست؟ اسلحه در این جرم اختصاص به سلاح گرم و جنگی ندارد، بلکه هر وسیله‏ای که عرفاً سلاح باشد، خواه سلاح گرم باشد یا سرد، کافی است. برخی اضافه کرده‏اند: حتی اگر آجر یا عصا هم موجب خوف گردد، برای صدق محاربه کافی خواهد بود.